Kisiel z czeremchy

Nazbierałem czeremchy, bo tak rosła nieużywana. Nawet ptaki jej nie jadły, więc nie chciałem, żeby się zmarnowała. Nie do końca wiedziałem co z tym można zrobić, poza sokiem i nalewką. Wpadłem na pomysł, który kiedyś chciałem zrealizować w przypadku cisu. Zrobiłem coś bardzo polskiego.
Smak cierpki, ale mniej od aronii. W mojej ocenie, smaczniejszy.

Zostało mi trochę preparowanego ryżu, więc dodałem.

Składniki:

- czeremcha
- mąka ziemniaczana
- cukier

Wykonanie:

Owoce czeremchy wrzucamy do wody i gotujemy. Dodajemy cukier do smaku. Odlewamy trochę płyny i studzimy. Odsączamy owoce.
Do gotującego się płynu bez owoców dodajemy mąkę ziemniaczaną rozpuszczoną w zimnym płynie i energicznie mieszamy.
Właściwe proporcje, to czubata łyżka na pół litra płynu.

Deser salceson

W grudniu zeszłego roku Polską obiegła elektryzująca wiadomość, że salceson został uznany za najgorszy mięsny produkt na świecie. Głosom oburzenia nie było końca, jak i zachwalania tego kryzysowego wyrobu ze strony tych, którzy nie wzięli pod uwagę tego, że ranking był światowy i wbrew temu co się uważa, opinia "Kowalskiego" i jego szwagra po wódce, nie jest opinią całego świata :)

Chwile był szum, a potem ucichł. O salcesonie przypomniano sobie niedawno, kiedy do aresztu trafił największy amator salcesonu. Trafił niestety za swoje dewiacje zwane egzorcyzmami, za które wysyłającym na nie rodzicom z jakiegoś powodu pozwala się dalej być rodzicami, tylko za jakieś grube wały finansowe. Ksiądz próbował przekonać cały kraj, że salceson jest równie potężnym artefaktem, co brudna skarpetka. Tym samym, podczas całej afery związanej z tym przedsiębiorcą w sutannie, salceson znów trafił na usta Polaków, gdzie przypomniałem sobie o tym deserze z lat 90-tych.

Składniki:

- herbatniki
- chrupki czekoladowe do mleka

- margaryna
- litr jakiegoś mleka
- jakaś substancja żelująca

Wykonanie:

Herbatniki kruszymy, mieszamy z chrupkami i wypełniamy obciętą butelkę 1,5 litrową PET.

W mleku rozpuszczamy margarynę i dodajemy jakiejś substancji żelującej, jak na opakowaniu.
Zalewamy mlekiem mieszankę ciastek i wkładamy do lodówki.

Oinomelo i jarmark świąteczny

Od jakiegoś czasu obserwujemy rozkwit w Polsce tradycji związanej ze specjalnie dedykowanymi jarmarkami. Dedykowanymi świętom, kintóre przypadają w ramach zimowego przesilenia. Rynek nie lubi próżni i skoro tak wielkim zainteresowaniem cieszyły się jednodniowe wycieczki na tego typu jarmarki do krajów niemieckojęzycznych, to naturalnym było, ze trzeba będzie zrobić coś takiego u nas. Gdzieniegdzie odbywają się takowe od dobrych kilkunastu lat, gdzie indziej tradycja jest świeższa. No dobra, ale skąd to w ogóle się wzięło.

Ogólnie, tak jak choinka, przywędrowało do nas z protestanckich Niemiec. Tzn. pierwsze jarmarki odbywały się jeszcze przed reformacją, ale po niej nastąpił ich wielki rozkwit. Początkowo ich rola była stricte użytkowa, czyli właśnie kończyła się jesień, a wraz z nią zapasy, więc taki jarmark był najlepszym sposobem na zaopatrzenie się w potrzebne na zimę towary. 

Z czasem, kiedy święta stały się bardziej uroczystością rodzinną, niż religijną, jarmarki były miejscem do zakupu prezentów, a nawet spędzenia czasu wraz z rodziną. Od tej pory idzie to już w tym kierunku, zwłaszcza kiedy industrializacja spowodowała możliwość zakupu ww. prezentów po niższej cenie w innych miejscach, np. domach handlowych. Żeby tradycja mogła przetrwać z tak silną konkurencją postawiono na folklor, klimat i rękodzieło.

Ta tradycja również zawitała do Polski, ale jak to w Polsce, trzeba się szybko i dużo dorobić. O ile rękodzieło jeszcze się zdarza, o tyle jedzenie na tych jarmarkach to totalna porażka. W większości wypadków mamy do czynienia z jedzeniem o jakości przemysłowej, niczym ze stołówki zakładowej lub dworcowej kantyny, za cenę jedzenia rzemieślniczego. 

Coś, co niemal definiuje te jarmarki to Glühwein, czyli grzane wino. Tu też nie jest lepiej, bo zazwyczaj są to kupowane hurtowo baniaki popularnego w marketach gotowego berbelucha. 

Reasumując, jak chcecie zjeść lub wypić coś dobrego na takim jarmarku, to raczej sami musicie to sobie przynieść. Tak też zrobiłem ja, z grupką znajomych. Tyle, że zamiast Glühwein zrobiłem jego grecką wersję i to bezalkoholową :) Pobawiłem się trochę w barokowego kucharza. nie pierwszy, zresztą, raz :)

Składniki:

- sok winogronowy - ja miałem biały
- miód
- ocet jabłkowy
- goździki
- cynamon

Wykonanie:

Sok gotujemy z goździkami i cynamonem. Dodajemy delikatnie octu i miodu do smaku. Przelewamy do termosu i idziemy na rynek :) Straż miejska może się pałować własnymi pałami :)

Crêpes à la crème de marrons

Taka sytuacja w robo, że HaeRy wymyśliły taką formę integracji, polegającą na tym, że każdy zespół przygotuje jakieś tematyczne śniadanie. Znając nas, musiało być nieoczywiste, ale, że pogoda beznadziejna, to dorzuciliśmy coś słonecznego, czyli naleśniki, bo jeśli znacie się na zwyczajach ludowych, to naleśniki jada się masowo na wiosnę, kiedy wraca słońce, a wynika to z ich kształtu, które to słońce przypomina. 

Nieoczywiście też musiało być, a że ostatnio wyczaiłem opuszczony dworek, wokół którego ktoś sobie, za czasów jego świetności, nasadził kasztanów jadalnych, to nazbierałem i zrobiłem coś, czym zajadałem się we Francji, ale w bardziej kasztanowej wersji, bo ta francuska jest bardziej cukrowo tłuszczowa :)

Przy okazji dostałem pochwałę za naleśniki. Odpowiedziałem, że zasadniczo ciasto na naleśniki musi być jak najrzadsze, ale nie za rzadkie. Jak stwierdzić, czy jest jeszcze dobre? Pomocna tu jest metoda Billingsów, czyli bierzemy ciasto między palce i patrzymy, czy się klei. O dziwo nikt nie wiedział co to za metoda, ale to też dobrze świadczy 🙂

Składniki:

- mąka
- woda
- kasztany jadalne
- cukier
- margaryna
- aromat waniliowy
- olej

Wykonanie:

Z mąki i wody robimy bardzo rzadkie ciasto. Polecam dodać trochę oleju. Z ciasta smażymy cienkie naleśniki, które układamy jeden na drugim, żeby się zaparzyły. 
Kasztany moczymy pół godziny, nacinamy każdy na krzyż i gotujemy godzinę. Obieramy, miksujemy na masę z cukrem, małą ilością margaryny i aromatu. Ja jeszcze dałem whisky, może dlatego tak smakowało.

Oczywiście na każdej imprezie musi być muza, dlatego ustawiłem playlistę złożoną z ścieżek dźwiękowych filmów porno z lat 70-tych. To były jeszcze czasy rytmicznego funk i jazz. Saksofony wjechały dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych.

Brown betty z milkoato, czyli deser z czasów wielkiego kryzysu

O Milkorno, wynalazku Uniwersytetu Kornella, a także jaki wpływ na jego promocję miała pierwsza kryzysowa dama Eleanor Roosvelt pisałem już tutaj. O Milkoato zresztą też, dlatego dopiszę tylko o jabłkach :)

Jabłka stały się takim romantycznym symbolem radzenia sobie w wielkim kryzysie. Romantyczny i symbol kiedy idą w parze, to rzadko kiedy mają coś wspólnego z prawdą. Jest taka świetna grafika publicystyczna, która obrazuje sytuację z wielkiego kryzysu. Siedzi na niej biedny pan, do którego podchodzi w parku wiewiórka i pyta go, że przecież mógł oszczędzać i miałby pieniądze na ciężkie czasu, które nadeszły, na co on odpowiada, że to właśnie dlatego, że oszczędzał. Czyli reasumując, zgodnie z tym jak ich nauczono, ludzie ciężko pracowali, odkładali pieniądze w bankach i nagle w wyniku bankowego przekrętu wszystko stracili. 

Na kryzysie też można zarobić tylko trzeba wiedzieć jak. Tak oto można zostać na przykład prezesem agencji do walki z kryzysem. Jedną z takich był Komitet Pomocy Bezrobotnym Międzynarodowego Stowarzyszenia Producentów Jabłek. Jego prezes Joseph Sticker wykorzystał ten etos ciężko pracującej głowy rodziny i postanowił zaangażować, niejednokrotnie będących przed kryzysem na wysokich stanowiskach, mężczyzn do zakładania własnego "biznesu". Mieli stać na ulicach i sprzedawać jabłka za 5 centów od sztuki. Ani nie był to jakiś dochodowy interes, dlatego wielu wolało przebranżowić się na pucybutów, ani nie było to jakieś wielkie zjawisko, ale zdjęcie dobrze ubranego mężczyzny sprzedającego jabłka stało się symbolem przedsiębiorczego człowieka, który "odrabia" straty poniesione w wyniku kryzysu.

Oryginalny, wydany w broszurce przez Wydział Ekonomii Domowej Uniwersytetu Cornella był z Milkorno, ale uznałem, że Milkoato do jabłek, zwłaszcza na śniadanie bardziej pasuje. Jeśli chodzi o kruszonkę, to oryginalnie była tam bułka tarta.

Składniki:

- płatki owsiane
- jakieś mleko
- jabłka
- cukier
- cynamon
- margaryna

Wykonanie:

Płatki owsiane mielimy. Mieszamy z mlekiem w stosunku objętościowym 1:1.
Wylewamy do naczynia żaroodpornego warstwę mleka z kaszką owsianą. Na to dajemy jabłka, posypujemy cukrem i cynamonem, a następnie znów milkoato. Potem znów jabłka i przyprawy, a ostatnią warstwą musi być kruszonka, czyli margaryna wymieszana z niezmielonymi płatkami w stosunku 1:1.
Wkładamy do nagrzanego do 150 stopni piekarnika i zapiekamy, aż zrobi się rumiane z wierzchu.

Smardze z musem czekoladowym

Nazbierałem ostatnio smardzów i postanowiłem podzielić się z Wami dwoma przepisami. Jednym na danie główne, a drugim na deser. Zaczniemy od deseru. Dlaczego? Jak mówiła Ally Craig bohaterka melodramatu z Robertem Pattisonem "Remember Me" (nie mylić z grą z 2013 roku):

Najpierw jem deser. [...] Nie ma sensu czekać. W sensie, co jeśli umrę, jedząc przystawkę? [...]  Co jeśli się uduszę? Co jeśli asteroida spadnie na restaurację?

Ponad to, według naukowców z Imperial College London zjedzenie deseru przed obiadem powoduje, że glukoza oszukuje mózg i dzięki temu mamy mniejszy apetyt. Taka polityka jest stosowana na imprezach w niektórych częściach kraju, gdzie dzięki podaniu tortu na samym początku możemy zaoszczędzić na ilości jedzenia dla gości.

No dobra, ale deser z grzybami? Ostatnio niby były trufle, ale tylko z nazwy, a tu mamy prawdziwe grzyby. Jeśli tylko uda Wam się znaleźć smardze, o co nie trudno, zwłaszcza w mieście, to zrozumiecie o co chodzi. Mają obłędnie orzechowy smak, dlatego idealnie komponują się z deserami opartymi na czekoladzie lub orzechach, jak i z kaszą jaglaną.

Składniki:

- duże smardze
- kasza jaglana
- kakao
- cukier

Wykonanie:

Kapelusze smardzów przekrajamy na pół wzdłuż i smażymy z dwóch stron.
Kaszę jaglaną gotujemy. Dodajemy trochę cukru i kakao, a następnie blendujemy. Możemy dodać trochę ulubionego mleka, ale delikatnie.
Kładziemy podstawę ze smardza i na nią mus czekoladowo-jaglany. 

Trufle czekoladowe z ciecierzycy

2 maja wypada dzień czekoladowej trufli, ponieważ jest to coś tak zajebistego, ze musi mieć swój dzień. Nawet jeśli nie ma nic wspólnego z grzybami, to, że zostało nazwane jak grzyb musi świadczyć o zajebistości tego czegoś. 
Oryginalnie trufle były robione z ganaszu, czyli połączenia czekolady i tłustej śmietany, Z czasem zaczęto produkować różne rodzaje trufli i obtaczać je w różnych rzeczach, tym samym tylko w Europie powstało wiele szkół trufli. Dlatego jeśli opracujecie swoją własną, która zachowa smak i konsystencję, to możecie śmiało nazywać to truflami.
Mogłem wymyśleć dużo bardziej kryzysową opcję i pewnie wykonam taką za rok, ale poszedłem w opcję lekko budżetową wykorzystując ziarno, które idealnie nadaje się to podtrzymywania konsystencji i lepienia różnych rzeczy i nie, nie jest to fasola :)

Składniki:

- puszka ciecierzycy
- 3 łyżki kakao
- 2 łyżki cukru
- 50 g margaryny

Wykonanie:

Jedną łyżkę kakao sypiemy na płaski talerz, a resztę miksujemy na jednolitą masę.

Lepimy kulki, które następnie obtaczamy w kakao. Wkładamy do lodówki, żeby trochę stężały i zajadamy ze smakiem.